Terwijl ik langzaam door het hoge gras liep, viel mijn oog op een schittering in het groen. Daar hing ze — een tere blauwe juffer, bijna onwerkelijk stil aan de rand van een blad. Ik hield mijn adem in en bracht mijn camera omhoog, wetend dat dit zo’n moment was dat je maar één keer krijgt.

Door de lens zag ik haar wereld: vleugels als fijn kristal, een lichaam zo slank en delicaat dat het bijna op leek te lossen in de achtergrond. Het licht viel precies goed, haar kleuren staken zacht af tegen het frisse groen van het blad. Alles viel op z’n plek. Klik.

Deze foto is meer dan een beeld; het is het resultaat van geduld, van kijken, écht kijken. Ik voelde me geen toeschouwer, maar even onderdeel van haar stille bestaan.

Dat moment, gevangen in pixels, vertelt nu haar verhaal — en een beetje ook dat van mij, de fotograaf die op het juiste moment stil durfde te zijn.