“Klein maar o zo groot”

Dit is zonder twijfel mijn favoriete foto. Niet omdat hij het meest indrukwekkend oogt op het eerste gezicht, maar omdat hij alles in zich draagt waar natuurbeleving voor mij om draait: geduld, hoop en het onverwachte.

Ik had al acht uur in het bos doorgebracht. Acht uur van stilte, turen, luisteren. Geen viervoeter had zich laten zien, geen gevleugelde vriend liet van zich horen. De natuur leek zich die dag even teruggetrokken te hebben, alsof ik onzichtbaar was voor haar.

Toch bleef ik. Mijn camera had ik lange tijd gericht op deze ene tak. Iets aan de vorm, de lichtval erop, de plek — het voelde goed. En terwijl ik wachtte, begon ik bijna te twijfelen: was dit het dan? Alleen een tak?

Tot plots, bijna geruisloos, een klein roodborstje op precies díe tak neerstreek. Alsof het had gewacht op het perfecte moment om zijn entree te maken. Eén seconde van magie, en ik was klaar. Klik.

Die ene opname, dat ene moment, maakt alle uren wachten de moeite waard. En daarom gaf ik deze foto de titel: “Klein maar o zo groot”. Want soms zijn het de kleinste dingen die de grootste indruk achterlaten.